Nova Scotia
Hoi allemaal,
Weer een nieuw stukje! Deze keer over het mooie eiland Nova Scotia, enjoy (:
Zaterdag 9 juni
Vroeg in de ochtend namen we in Boston de metro naar het busstation. Daar gingen we met de bus naar Portland. In Portland aangekomen besloten we geld te besparen door te lopen naar de haven. We hadden toch tijd genoeg en dan konden we gelijk wat zien van Portland. Sommige steden in Amerika en Canada hebben in parken allemaal leuke gekleurde stoelen en tafeltjes. In Portland was dit ook het geval en we hebben in het park gezeten en wat gegeten. Daarna liepen we verder naar de veerboot.
De bootreis wat ongeveer vijf en een half uur. Het voelde gelukkig niet zo lang want je kon lekker buiten zitten en de zonsondergang kijken. Verder heb ik toen ook het begin van de blog van New York geschreven. We hebben ons dus niet verveeld!
Toen de boot aankwam in Yarmouth liepen we naar de Airbnb. Daar aangekomen stelde een super lieve mevrouw zich aan ons voor en ze gaf ons een korte rondleiding door het huis. Hierna waren we moe van al het gereis…
Zondag 10 juni
De ochtend begonnen we met een wandeling naar de toeristeninformatie, daar kregen we een boekje met een wandeling van 4 kilometer door het dorpje. Wieke en ik waren een een beetje sceptisch hierover (het dorp was heel klein en leek niet zo bijzonder) maar uiteindelijk het was echt heel leuk! Bij elk bijzonder huis of kerk vertelde ze over de stijl en soms wat achtergrondinformatie over wie er gewoond heeft.
De huizen die toch wel de meeste indruk hebben gemaakt zijn die van de Lovitt familie. De vader van het gezin was een rijke kapitein. Het huis wat je rechts op de foto ziet is gebouwd als huwelijkscadeau voor zijn dochter. Het andere huis is gebouwd voor de zoon. De glazen toren in het midden is er later aan toegevoegd. Het huis wat rechts van het gele huis staat is later gebouwd voor de moeder nadat haar man was overleden om dicht bij haar kinderen en kleinkinderen te kunnen wonen.
Verder kwamen we langs allemaal leuke andere gekleurde houten huizen maar ook langs dit mooie park met een 150 jaar oude fontein.
Na de wandeling hebben we in een cafeetje heerlijk geluncht en koffie gedronken. Hierna zijn we helemaal langs het water, over een berg, Bunkerhill, naar deze schattige vuurtoren gelopen.
Hierna aten we bij een fastfood tent en daarna hebben we een film gekeken.
Maandag 11 juni
Op Nova Scotia is er niet echt openbaar vervoer. Na wat zoeken op het internet hadden we toch een manier gevonden om zonder zelf een auto te hebben te kunnen reizen in Nova Scotia. We vonden een shuttlebus die tussen Yarmouth en Halifax heen en weer rijd. Nou ja, shuttlebus….. het was meer een auto die vijf mensen tegelijkertijd kan vervoeren. Verder werd het gerund door een wat oudere meneer. We moesten een paar keer stoppen omdat hij blijkbaar ook nog pakketbezorger is. De meneer deed ook alles zelf, terwijl hij aan het rijden was, kreeg hij allemaal telefoontjes binnen (gelukkig wel handsfree) van nieuwe klanten. Hij was heel aardig, hij gaf ons allemaal informatie over waar we langs kwamen. Bijvoorbeeld: “The mountain you see on the right side is where we can ski in the winter!”
Ook stopte hij speciaal voor ons bij een kerk, deze kerk is de hoogste houten kerk in Noord-Amerika. De hele reis was dus wel echt een ervaring.
Ook onze medepassagiers waren interessant. Er was een vrouw die naar Halifax moest voor de diploma uitreiking van haar dochter. Ze zat vol met verhalen over haar kinderen. Verder was er een man die naar Halifax moest om een auto die hij besteld had op te halen. In het dagelijkse leven was hij kreeftenvisser (een typisch Nova Scoita’s beroep).
Toen we aan kwamen in Halifax checkten we in bij het hostel en na even gechilled te hebben zijn we naar de supermarkt gelopen. Die avond hebben zelf eten gekookt en daarna beneden in het café van het hostel gekaart met een Amerikaan en een Israëliër.
Dinsdag 12 juni
Deze ochtend werd ik wakker met het nieuws dat een muis ons eten had gegeten……. Niet heel chill :(
Na een ontbijtje liepen we naar het Citadel van Halifax want hier was een free walking tour. De tour werd gegeven door een meisje van onze leeftijd en ze vertelde echt heel leuk over haar stad. Zo kwamen we achter leuke feitjes over Halifax. Blijkbaar heeft deze stad heel veel geschiedenis.
Bij het Citadel vertelde ze dat het eigelijk nooit aangevallen is geweest. Gelukkig heeft het wel andere functies gehad.
Er is een grote vlaggenmast en omdat het Citadel op een hoge berg naar de stad staat kon iedereen dus de mast zien. Als er een schip met bijvoorbeeld mandarijnen was aangekomen in de haven zouden ze een vlag met een mandarijn erop in de mast hangen en zo wist de hele stad dat er mandarijnen waren aangekomen. Tegenwoordig hangen er ook nog vlaggen, zo als je kan zien op de foto hing er die dag een rode. Het Citadel is ook nog wel een keer een soort van aangevallen want een mevrouw heeft een keer haar eigen vlag opgehangen.
Hierna liepen we door naar deze mooie klokkentoren. Hier begon ze te vertellen over een geschiedenis gebeurtenis waar ik nog nooit over gehoord heb. Namelijk de Halifax Explosie, de grootste explosie ooit na die van Hiroshima.
In 1917 waren er twee schepen in de haven van Halifax. Eentje vol met passagiers uit Noorwegen en een vol met munitie voor het leger in België. Deze twee schepen kwamen met elkaar in aanraking met als gevolg een grote explosie die alles vernietigde in een omtrek van twee kilometer.
De gevolgen van deze explosie kan je nog terugvinden in de stad. Zo vertelde ze dat er een mevrouw in het huisje onder de klokkentoren zat, ze had de explosie overleefd maar ze kon het huisje niet uit doordat door de druk de deur niet meer open kon.
We kwamen langs de kerk en in de muur zit nog een stuk ijzer.
De klok aan op het stadhuis staat nog steeds stil om 9:04 uur, het moment dat de explosie plaatsvond.
Later lazen we dit indrukwekkende verhaal:
Verder liepen we langs een school, er gaat een verhaal dat de juf daar de ogen van vele kinderen gered heeft. Ze werd namelijk gek van de kinderen die allemaal naar buiten aan het kijken waren naar een brand in de haven (de schepen hebben eerst in de brand gestaan voor de explosie) en ze sloot dus de ramen af. Uiteindelijk heeft dit ervoor gezorgd dat het glas van de ramen voor een groot deel werd tegen gehouden tijdens de explosie en dus niet in de ogen van de kinderen terechtkwam.
De tour eindigde in de haven, hier vertelde ze over een kunstproject dat er was geweest en twee stukken zijn er nog steeds. De leukste vond ik deze drie lantarenpalen. Ze staan voor het uitgaansleven. De eerste ligt er dronken op de grond, de tweede staat er overheen gebogen om te kijken of het wel goed gaat en de derde staat te plassen in het water.
Na de tour zijn Wieke en ik doorgelopen naar Point Pleasant Park. Dit was een groot bos dat eindigde bij het water. Hier hadden we een super mooi uitzicht over de oceaan!
Hierna zijn we naar een schattig koffietentje en tweedehands boekenwinkel gegaan. Dit was echt een leuke plek. Koffie en boeken zijn twee van mijn favoriete dingen.
Daarna zijn we naar het Maritime Museum geweest (deze is namelijk gratis op dinsdagavond) hier leerden we meer over de explosie.
Maar ook over een andere grote historische gebeurtenis, namelijk het zinken van de Titanic. Wist je namelijk dat Halifax een grote rol heeft gespeeld in het uit het water halen van de verdronken mensen en het identificeren? Elk lichaam wat ze uit het water haalden kreeg een nummer en alle persoonlijke spullen die ze bij het lichaam vonden werden in een zakje gedaan met het nummer erop. Samen met een papier met lichamelijke eigenschappen. Kleur haar, ogen, moedervlek daar. Aan de hand van de spullen en de eigenschappen konden ze soms achterhalen wie het was.
Verder was er het bijzondere verhaal over een tweejarig kindje. Heel lang wist niemand wie het was. Totdat onderzoekers in 2010 onderzoek hebben gedaan naar de schoenen die de baby aan had. Door de stof waarvan de schoenen gemaakt waren wisten ze dat het de Engelse 19 maanden oude baby Sidney Leslie Goodwin was.
De rest van het museum ging over andere schepen en zo voort.
Woensdag 13 juni
In de ochtend wandelden we naar begraafplaats Fairview. Dit is de begraafplaats waar ze vele lichamen van de Titanic hebben begraven, als ze niet al op zee waren begraven. Het was zo indrukwekkend om rijen van dezelfde stenen met allemaal dezelfde datum te zien. Sommige met naam, sommige alleen met een nummer…
Ook zagen we het graf van het tweejarige baby.
Verder zijn de lichamen die net meer geĂŻdentificeerd konden worden na de explosie ook begraven op deze begraafplaats.
Hierna namen we de bus naar de haven, hier zijn we een beetje rondgelopen en hebben we thee gedronken bij een leuk theetentje.
Hierna aten we super lekkere hamburgers met als toetje een ijssandwich (twee koekjes met ijs) ertussen. Heel erg lekker!
Die avond zijn we naar een beer garden aan het water geweest. Hier keken we uit op een zonsondergang in de haven. We zagen grote containerschepen langs varen.
Hierna zijn we langs de haven weer terug naar het hostel gelopen.
Donderdag 14 juni
Het was een grauwe regenachtige dag. In de ochtend zijn we dan ook in het cafeetje van het hostel gebleven. Een beetje schrijven en onze reisdagboeken bijwerken.
Hierna besloten we dat we toch nog wel de laatste dingetjes in de stad wilden zien. We zijn toen naar de Public Garden gelopen en hier doorheen gewandeld.
De bibliotheek van Halifax stond op het to-do lijstje van het hostel dus hier zijn we ook nog eventjes heen gegaan. Deze is heel erg open en super modern, best wel mooi!
Daarna zijn we naar een kunstmuseum geweest (deze was op donderdagavond gratis). Hier hadden ze allemaal kunst van lokale kunstenaars. Onder andere die van Maud Lewis Zij woonde op Nova Scotia en staat bekend om haar huis. Haar hele huis had ze beschilderd met de meest mooie patronen. Toen ze overleed waren mensen bang dat het huis zou gaan vergaan. (huizen zijn hier vaak gemaakt van hout). Uiteindelijk is haar huis gered en naar het museum verplaats.
Na het museum hebben we eten gekookt en daarna beneden in het café bier gedronken en spelletjes gespeeld.
Vrijdag 15 juni
Dit was voornamelijk een reisdagje. In de ochtend spullen gepakt en toen met de bus naar Prince Edward Eiland gereden maar hierover meer de volgende keer anders word dit wel een heel lang stukje.
Lots of Love,
Evelien (en Wieke)
Boston
Hee allemaal,
Weer een update over de reis van Wieke en mij.
Donderdag 7 juni
In de ochtend vertrokken we vroeg vanuit New York met een Grayhound bus naar Boston. Grayhound is een veel gebruikt bedrijf in Amerika om mee te reizen, de bussen kruisen heel Amerika door. Rond het middag uur kwamen we aan in Boston, hier lieten we onze tassen achter in “the luggage store” en toen was het tijd om Boston te gaan verkennen!
We liepen rond in het centrum en toen kwamen we al snel een toeristeninformatie tentje tegen. Hier haalde we een kaart op van The Freedom Trail, deze route komt langs 16 gebouwen en plekken die tijdens de Amerikaanse geschiedenis belangrijk zijn geweest. Zo kwamen we langs dit gebouw, dit het Massachusetts State House met het opmerkelijke gouden dak. Het dak was eerst van hout, hierna is er koper overheen gegoten en hebben ze daar echt goud overheen gelegd.
Ook kwamen we langs Bunkerhill, hier hebben de mensen uit New England in 1775 voor het eerst gevochten tegen de Britten. Ter herinnering aan alle overledenen hebben ze de hoge toren die je op de foto kan zien gebouwd.
De route eindigde in de haven, hier zijn we naar het Maritime museum geweest. Dit was best wel interessant ze vertelde bijvoorbeeld over wat voor invloed het had als er een familie lid op een boot ging werken, vaak moest de vrouw dan ook gaan werken om geld te verdienen in de tijd dat de man op het schip aan het werk was. Verder was het museum ook over schepen in het algemeen.
Tijdens de route kwamen we langs dit monument. Dit monument is voor de holocaust, elke glazen toren staat voor een concentratiekamp, op het glas stond een verhaaltje over iemand die in dat concentratiekamp gezeten had. Uit de vloer kwam stoom omhoog. Dit was echt indrukwekkend.
Na het museum zijn we met een pondje weer terug naar het centrum gegaan. Hier liepen we via het water naar het station waar we onze tassen op haalden.
’s Avonds aten bij een Mexicaan. Daar had de chef niet helemaal zijn dag, ze hadden mijn bestelling twee keer verkeerd…. Maar uiteindelijk kreeg ik wat ik besteld had.
We namen de metro naar een buitenwijk van Boston want hier was de Airbnb waar we die avond zouden overnachten. Na een nachtelijke wandeling kwamen we aan en het was gelukkig een fijne plek.
Vrijdag 8 juni
s’Ochtends deden we lekker rustig aan en hebben we nog met een vriend geskyped. Hierna namen we de metro naar Cambridge, dit is een gedeelte aan de andere kant van het water. Hier zitten de universiteiten. We hadden geluk want het was graduation day! Overal liepen mooi gekleden ouders met kinderen in zwarte togas met de typische hoedjes.
Na Cambridge ontdekt te hebben liepen we over de brug weer terug naar Boston.
Een meisje die ik via Instagram heb leren kennen is aupair geweest in Boston, dus ik had haar om tips gevraagd en zij was heel erg enthousiast over Beacon Hill. Dit is een oudere wijk in Boston waar ook weer een speciale route door heen loopt dus Wieke en ik besloten deze te lopen. Het hete “The Black Heritage Trail”, het ging over hoe de donker gekleurde mensen lang geleden in deze wijk woonden. Het was een interessante wandeltocht door een hele mooie wijk. Overal waren mooie oude hoge huizen en met de bomen in de straat voelde het soms net een beetje als Amsterdam.
Vanaf Beacon Hill liepen we zo de Public Garden in. Hier waren deze leuke eenden:
Toen we op een bankje eventjes een pauze maakten zagen we ineens Spider Man op de brug zitten:
Wieke en ik besloten om weer terug naar downtown te lopen, hier waren we gisteren tijdens “The Freedom Trail” langs de Faneuil Hall gelopen en hier wilden we nog wel een keertje eventjes kijken.
Hier liepen langs de winkeltjes, op een gegeven moment zagen we een kraampje waar je spelletjes kon lenen om ze vervolgens op het plein te spelen. We leenden zeeslag en speelde dit in de heerlijke namiddag zon. Hierna aten we op het terras bij Wagamama, de Woodall favoriet.
Tijdens het eten was er een straat muziekante die hippe liedjes op de viool speelde, toen zij klaar was werd de plek gelijk overnomen door een man die op de kop kon ontsnappen uit een touw die in de knoop zat.
Na het eten liepen we door het donkere Boston met allemaal leuke gekleurde lampjes. We liepen langs een straat muzikant, hier zijn we eventjes gestopt om van zijn concert te genieten en daarna zijn we terug naar de Airbnb gegaan.
De dag erna was het tijd voor de tocht naar Canada, maar hier meer over de volgende keer.
Lots of Love,
Evelien (en Wieke)
New York!
Zaterdag 2 juni
’s Ochtends vroeg brachten mijn ouders mij naar Schiphol. Daar aangekomen was het tijd voor mijn eerste lange vlucht! In het vliegtuig naar Toronto zat een super aardig Nederlands meisje in de stoel naast mij. In het vliegtuig keek ik de film Wonder, deze film is echt een aanrader. Zo mooi verhaal en heel goed acteerwerk. Het gaat over een jongetje die niet naar school kan omdat hij er anders uit ziet, je volgt hem en zijn familie in de weg naar acceptatie.
Toen ik aankwam in Toronto nam ik een tram naar het centrum. Dit was super chill, met 25 minuten stond ik in de stad. Nadat ik het centrum een had verkend, was het tijd om naar de bus te gaan.
De busreis was twaalf uur lang met als eindbestemming New York! The city that never sleeps. Ik wel gelukkig, een klein beetje in de bus. De bus stopte super vaak, plaspauzes, om andere mensen op te halen en natuurlijk de grenscontrole.
Dit was wel echt een dingetje, wat doen ze daar interessant…… Ik had op de website het visum aangevraagd dus ik dacht dat het allemaal goed was maar toch kreeg ik bij de grens een heel kruisverhoor. Zo moest ik vingerafdrukken afgeven, verschillende vragen over wie ik ging opzoeken en wat ik ging doen beantwoorden en ineens hield het mannetje een camera omhoog en zei: “picture”.
Dit gebeurde allemaal om half 3 ’s nachts met een jetlag…..
Zondag 3 juni
Uiteindelijk kwam ik ’s ochtendsvroeg aan in New York, daar ging ik opzoek naar het cafeetje waar ik met Wieke had afgesproken. Wieke is al vijf maanden hier in Noord-Amerika, eerst naar de uni in Canada en toen heeft ze de westkust bezocht. We hadden elkaar dus al een tijd niet gezien en genoeg over bij te praten. Toen we elkaar gevonden hadden was het tijd voor een ontbijtje en hierna gingen we opzoek naar de Airbnb waar we zouden verblijven. Deze was op de grens tussen de wijk Brooklyn en Queens. Na ingecheckt te hebben gingen we New York ontdekken. Oh men, wat een stad is dat!
Die middag begonnen we bij Union Station. Vanaf het station liepen we Broadway af richting het zuiden. Broadway is echt een leuke gezellige straat, niet te druk en ook zeker niet te rustig met leuke winkels en mooie gebouwen.
We hadden een typische Amerikaanse hamburger lunch bij Shake Shack. Toen we in de buurt waren van de Freedom Tower liepen we naar Ground Zero, hier stonden de Twin Towers en na de aanslag is daar hebben ze het 9/11 memorial gebouwd. Zoals je op de foto kan zien is het een groot vierkant waar water in stroomt en je kan de bodem niet zien. Rondom staan alle namen van de slachtoffers. Dit was echt heel erg indrukwekkend.
Hierna liepen we door het park langs de Hudson rivier, toevallig liepen we langs de terminal van de ferry naar Staten Island. We besloten spontaan om op de ferry te gaan omdat deze langs het vrijheidsbeeld vaart en we deze wel van wat dichterbij wilden zien. Dit was echt super leuk (en gratis)!
Dichtbij de terminal is Wall street dus hier moesten we natuurlijk ook even doorheen lopen. Er stonden mooie oude gebouwen zoals het New York Stock Exchange gebouw maar ook super nieuwe moderne gebouwen, zoals de Trump Tower.
We liepen door naar Little Italy,ondertussen zagen we leuke street art:
In Little Italy aten we avondeten in een super schattig Italiaans restaurantje. Toen vertrokken waren er deze mooie lampjes!
Maandag 4 juni
De volgende ochtend begonnen we de dag in Times Square. Ik had hier zo naar uitgekeken, een grote straat vol met gele taxi’s en allemaal reuze reclame borden. Helaas was het anders dan dat ik mij in gedachten had voorgesteld. Hierdoor was ik dus een beetje teleurgesteld, gelukkig was het nog wel steeds heel indrukwekkend. Ook werden we lastig gevallen door mensen in Disney-pakken die een arm om je heen sloegen en met je op de foto wilden.
Hierna liepen we langs verschillende theaters naar het begin van “The High Line” dit is een wandelroute over een oude spoorlijn. De spoorlijn was aangelegd om goederen van de haven de stad in te krijgen. Nu is er dus een wandelroute van 2,33 km van gemaakt op een paar meter boven de grond, een rustig plekje in deze drukke stad.
In de wijk Chelsea eindigde The High Line en liepen we naar Washington Park, hier was een mooie toegangsboog. Het deed mij een beetje denken aan New Arch in London of natuurlijk die in Parijs. In het park hebben we geluncht en in de zon gezeten.
Toen liepen we over 5th avenue langs de Flatiron building en Empire State building.
We waren ook nog eventjes langs het gebouw van de Verenigde Naties gelopen maar helaas zaten ze al dicht en hingen de vlaggen niet meer buiten.
We kwamen langs een leuk Mexicaans tentje. Hier hebben we heerlijke taco’s gegeten.
Wieke en ik hadden nog wat energie over dus we liepen 's avonds nog naar Rockefeller center. Dit was echt heel mooi verlicht! Zeker een aanrader om hier ’s avonds heen te gaan, hier hingen ten opzichte van de VN nog wel vlaggen van allemaal verschillende landen. Het blijft altijd indrukwekkend al die vlagen bij elkaar.
Dinsdag 5 juni
Dit was een cultureel chill dagje. In de ochtend zijn we naar Museum of Modern Art geweest. Hier bezochten we een bijzondere tentoonstelling van Adrian Piper. Zij heeft veel indrukwekkende kunst gemaakt over racisme, het leven zelf, maar ook over meetkundige dingen. Zeker weten een bijzondere kunstenares. Op de foto zie je het een van haar werken. Ze beschrijft hier een gebeurtenis wat ze in haar jeugd heeft meegemaakt over rasisme. Vervolgens heeft ze hier een zelfportret overheen geschilderd.
De rest van de verdiepingen waren ook vol met bijzondere en mooie kunstwerken. Ook hing er een Vincent van Gogh! Ik blijf het bijzonder vinden dat je Nederlandse kunstenaars kan vinden over de hele wereld.
Na het museum liepen we door naar Central Park, echt een reuze park met veel heuvels. Het was dan ook zo groot dat we niet alles hebben gezien, helaas.
Maar we hebben wel het John Lennon memorial gezien, dit is een mooi mozaĂŻek. Een slimme straatmuzikant zat ernaast om met zijn gitaartje liedjes van de Beatles te spelen.
We liepen door het park naar het Metropolitan Museum of Art en naar het National History Museum, maar deze waren allebei helaas al gesloten. Daarna besloten we een subway te nemen in de richting van de Manhattan Bridge. Hier liepen we bij zonsondergang overheen in de richting van Brooklyn. Hierna hebben we pizza gegeten in Brooklyn en toen zijn we via de Brooklyn Bridge met uitzicht op alle lichtjes in de hoge wolkenkrabbers terug naar Manhattan gelopen.
Het was echt een goed idee om de stad op deze manier bij zonsondergang en daarna in het donker te zien.
Woensdag 6 juni
In de ochtend moesten we redelijk vroeg opstaan. We moesten namelijk om negen uur bij de helikopterbasis zijn. The Woodall’s hadden mij als afscheidscadeautje een helikoptervlucht over New York gegeven. Mijn eerste keer in een helikopter, best spannend, maar ook zo gaaf!
Ik zat voorin naast de piloot en kon dus super ver kijken. We kwamen dichtbij het vrijheidsbeeld en vlogen over de Hudson rivier tussen New York en New Jersey. Het uitzicht op Central Park was indrukwekkend, het meer is echt heel groot!
Verder kon ik ook de reclameborden op Times Square zien en nog veel en veel meer. De helikoptervlucht is zeker een ervaring met een uitzicht om nooit te vergeten.
Hierna zijn Wieke en ik met een boottour naar Liberty Island gegaan. Hier kregen we de hele geschiedenis van het vrijheidsbeeld te horen samen met wat leuke extra feitjes. Wist je bijvoorbeeld dat het beeld eerst een bruine koperkleur had? Of dat Gustaf Eifel, de man van de Eiffeltoren, het frame in de binnenkant van het beeld heeft gemaakt?
De tour ging niet alleen naar Liberty Island, maar ook naar Ellis Island. Dit eiland heeft veel geschiedenis., het werd namelijk gebruikt om alle immigranten die tussen 1892 en 1954 naar Amerika kwamen op te vangen en te keuren.
De vluchtelingen moesten eerst in de centrale hal (die je op de foto ziet) “gekeurd” worden op ziektes en op achtergrond. Als ze deze keuring door kwamen dan mochten ze de Verenigde Staten in. Kwamen ze de keuring niet door dan werden ze helaas terug naar huis gestuurd.
Ik vond het een interessant en mooi museum.
Hierna zijn we met de subway naar Brooklyn gegaan. Mijn vader had mij verteld over een pizzarestaurant waar ze een televisie programma gemaakt hebben: “The Pizza Show” en we dachten dat het wel leuk was om daar een hapje te eten.
Dit was het ook zeker, het was een hele hippe plek met gekleurde lampjes en ze hadden super lekkere pizza!
Hierna zijn we door Brooklyn naar ons Airbnb gelopen.
Dit waren alle avonturen van Wieke en mij in New York. De dag erna zijn we naar Boston gereisd. Hierover vertel ik in het volgende stukje.
Tot dan!
Lots of Love,
Evelien (en Wieke)
Herinneringen maken & afscheid nemen. De laatste weken in Engeland
Hee allemaal,
Daar is die dan, mijn laatste blog over Engeland...
7 april
Net voordat ik de deur uitging, keek ik nog eventjes naar de vertrektijd van de trein en zag ik dat ik de verkeerde trein tijd onthouden had. Mijn trein zou over 10 minuten vertrekken! Helemaal buiten adem kwam ik aan op het station. Gelukkig was mijn trein vertraagd en had ik 2 minuten om een kaartje te kopen en naar het perron te lopen. Dit moet lukken dacht ik, maar helaas toen ik de trap op rende vertrok de trein voor mijn neus.
Twintig minuten later ging er een andere trein, toen ik daar in zat checkte ik mijn kaartje en ik kwam er achter dat ik in alle haast de verkeerde had gekocht. Het was geen dagkaart maar een retourtje naar London Victoria.
De trein waarin ik zat kwam aan op London Bridge, gelukkig was de man bij de poortjes super aardig en liet hij mij door.
Helaas moest ik nu wel voor de underground betalen, dat zit normaal namelijk bij de prijs van een dagkaartje in.
Ik had in London afgesproken met Judith, Femke en Nina bij Tate Modern. Daar hadden we een typisch gevalletje van miscommunicatie. Ik zei dat ik bij de ingang stond maar zij ook, we konden elkaar alleen echt niet vinden. Uiteindelijk namen ze de telefoon op en vonden we elkaar. Wat bleek, er zijn twee ingangen.
Tate Modern is een museum waar, wat de naam al een beetje aangeeft, allemaal moderne kunst word tentoongesteld. Sommige dingen zijn super gaaf zoals deze toren van radio’s.
Maar sommige dingen zijn na mijn mening een beetje te apart. Zoals een bonnetje van de supermarkt. Het zou kunst moeten zijn omdat het allemaal producten zijn die een witte kleur hebben.
De Tate staat ook bekend om zijn mooie uitzicht over London, dit hebben wij natuurlijk ook eventjes gecheckt. Het was helaas wel een beetje te bewolkt.
Na het museum gingen we naar een boekenwinkel, The Daunt Bookshop, waar ik veel verhalen over gehoord had. Het zou een van de mooiste boekenwinkels in London moeten zijn. Het was ook wel echt heel mooi!
In de buurt van de winkel is een park, Paddington Street Garden. Het is een bijzonder park, want het is eigelijk een grote rotonde met een park in het midden. Hier hebben we gechilled en toen zijn we naar London Victoria Station gegaan om daar bij de Hema inkopen te doen. De liefde voor Nederlands eten is na 1,5 jaar nog steeds heel erg aanwezig. Drop, bokkenpootjes….. helaas geen tompoezen.
13 - 15 april
Dit weekend was ik weer bij Judith op de boerderij (zie mijn vorige blog), ik nam de trein vrijdagmiddag nadat ik gewerkt had in West Central. Toen ik aankwam in Milton Keynes haalden Judith en Sara, de “hostmum”, mij op en gingen we naar een marktje waar we de groente inkopen deden. Je kon zien dat de mensen van de markt daar Sara kennen, we kregen allemaal extra's mee voor de dieren.
Die avond tijdens het eten had de "hostdad" groot nieuws. Refuus, een van de zonen heeft een Youtube account waar hij elke maand een video op zet van het leven op een boerderij. The Farmer, een British tijdschrift had het opgepakt en er een artikel in het tijdschrift over gezet. ITV, een soort van Engelse RTL had heeft het ook opgepakt en gaan er aandacht in een van de programma’s aan besteden. Allemaal groot nieuws dus tijdens het avondeten. Hierna gingen we met zijn allen de nieuwste aflevering, over de lammetjes, op de tv kijken. Bekijk hem hier!
De volgende ochtend gingen Judith en ik naar Primrose Hill, dit is een gebied net buiten London. Vanaf de heuvel heb je dan ook mooi uitzicht.
Van Primrose Hill gingen we naar Greenwich, waar de nullijn voor tijd is. Hier hadden we ook weer mooi uitzicht over London deze keer vanaf de andere kant. Verder hebben we in het park rondgelopen.
Vanaf daar zijn we langs de Thames richting centraal London gewandeld. Op een gegeven moment ging het pad niet meer langs de Thames. We besloten om naar het dichtstbijzijnde underground station te lopen en de metro richting Centraal te nemen om daar iets te eten. Na Nederlandse pannenkoeken, van My Old Dutch, gingen we weer terug naar Milton Keynes.
Die ochtend erna was het vroeg in de ochtend tijd om de dieren eten te geven.
Omdat ik ’s middag weer moest werken in West Central moest ik op tijd weg om met de trein terug naar Redhill te gaan.
19 & 20 april
Een paar dagen later kwam Judith hier in Redhill op bezoek. Ze kwam aan op een donderdag dus dat betekende dat ze gelijk mij kon helpen met de jongens na schooltijd.
We gingen in het park een ijsje eten en daarna was het tijd voor huiswerk van de jongens.
De dag erna gingen we naar Brighton waar ik Judith mijn wel bekende tour gaf.
Judith en ik houden allebei van fotografie en we deden dan ook onze best om wat meer "kunstzinnige" foto’s te maken. Zoals deze van de oude en nieuwe pier, de 360 en de band stand samen op een foto.
Ook kwamen we langs deze mooie muurschildering.
Die avond had mijn host familie een bbq georganiseerd en daarna zijn we naar de pub geweest waar ik vaak mijn vrijdagavonden doorbreng.
Op zaterdag gingen we naar Richmond Park, hier wou ik al een lange tijd heen. Richmond Park is groot, maar dan ook echt heel groot! Namelijk bijna tien vierkante kilometer.
We hebben hier bijna de hele ochtend in het park gewandeld, het was zo mooi! We kwamen langs een groot meer, omgevallen bomen, grote grasvlakten en hadden uitzicht op London. Kan je het vinden op de foto?
Op een gegeven moment kwamen we uit bij een soort parkje in het park met allemaal mooie bloemen en kleuren.
Daarna hadden we avondeten bij Bella Italia. Vanuit hier ging Judith terug naar de boerderij en ik naar Redhill.
26 - 29 april
Mijn ouders waren hier! Ze waren hier natuurlijk om mij op te zoeken en om alvast heel veel van mijn spullen met de auto mee te nemen naar Nederland. Ik heb in de bijna twee jaar dat ik hier zit heel wat (zooi) verzameld. Mijn kamer is nu dan ook al heel leeg…
Maar dat is natuurlijk niet alles wat we gedaan hebben. Op vrijdag zijn we alweer naar Brighton geweest. We hebben dit keer de “antique shops” bezocht.
Op zaterdag ben ik eindelijk Canterbury geweest! Deze mooie oude stad stond al heel lang op mijn wensenlijstje om te bezoeken.
Canterbury is vooral bekend om zijn mooie grote kathedraal, maar het is ook een heel gezellig plaatsjes.
In de kathedraal hing een kunstwerk gemaakt van kleding die vluchtelingen op het strand achtergelaten hadden. Ze kregen daar schone droge kleren.
Het zag er wel heel indrukwekkend uit. De kathedraal heeft veel glas in lood ramen. Hele oude ramen en een gedeelte met wat nieuwere glas in lood ramen die tekeningen hebben van personen die een beetje op Disney figuren lijken:
Er is een hele mooie binnenplaats waar de meest belangrijke mensen van de kerk begraven liggen.
Na de kathedraal hebben we sushi gegeten. We zagen namelijk een restaurant waar je de sushi in gekleurde bakjes kan pakken van een lopende band. Dit was toch wel echt een bijzondere ervaring! Hierna hebben we door de rest van het dorpje gelopen. Er waren allerlei grappige winkeltjes bijvoorbeeld een winkel met beer for the dog. We kwamen langs deze bijzondere boekenwinkel met een zeer bijzondere schuin gemaakte deur:
Het was zo fijn om tijd met mijn ouders door te brengen. Het voelde heel goed en hierdoor werd het idee dat ik over minder dan een maand hier weg ga toch wel iets minder verdrietig. Het deed mij beseffen hoe erg ik het mis om tijd met mijn familie door te brengen.
6 mei
In Priory Park in Reigate hebben ze vaak verschillende activiteiten. Dit weekend was daar een hardloopwedstrijd georganiseerd. Op het veld bij de finishlijn hadden ze allemaal tenten waar de clubs in de regio reclame maakten. Vicki had geregeld dat er van George and the Giant Pledge ook een kraampje was.
Hier heb ik eventjes geholpen en verder had ik met een andere aupair afgesproken en samen koffie gedronken. Ik had haar al een tijdje niet meer gezien en het was dus heel gezellig om met haar weer gezellig bij te praten.
Na het event gingen we naar Opa en Oma. Met hun heb ik samen gewoond toen de Woodalls in Amerika waren. Het huis van Opa en Oma werd toen opgeknapt, maar ik had nog nooit hun huis gezien. Het huis was echt heel mooi en ze hadden ook een super mooie grote tuin met mooie bloemen. Na een diner met echte Sunday Roast gingen we weer naar huis.
12 mei
Met een kater van het feestje van de dag ervoor ging ik ’s ochtends vroeg met de trein naar London samen met Andrea en Ester. In London kwam Judith ook en toen gingen we bij de Big Ben fietsen huren. Vanaf daar volgden we het fietspad langs The Thames naar de Tower. Het was zo leuk om weer op een fiets te zitten samen met Judith en de anderen. Judith en ik fietsten in de eerste altijd samen naar school dus dit was wel echt even memories.
Na het fietsen gingen we naar Liverpool Street Market / Old Spitalfields Market hier kocht ik mijn eerste kunstwerk ooit, als aandenken aan Engeland.
We kwamen er achter dat Judith nog nooit in Camden Town was geweest dus dit was de volgende stop. Daar hebben we een rondje gelopen en toen was het tijd voor een kopje koffie in een typisch Italiaans cafeetje. Daarna was het tijd om naar huis te gaan want ik die avond zou ik oppassen.
14 mei
Vanaf het moment dat George en Alex thuis kwamen vanaf school deden Vicki en Woody een beetje gek. We moesten perse in de woonkamer de foto’s van het event van zaterdag kijken. Op een gegeven moment werd ik gebeld door een nummer dat niet in mijn telefoon stond. Vicki bleef maar aandringen, neem op!
Dus ik nam op en het was de Engelse aupair organisatie. Ik vond het nogal gek dat ze mij belde maar al snel werd het duidelijk dat het was omdat ik de winnaar ben geworden van de “Aupair of the year” wedstrijd!!
Hiervoor hebben ze deze video gemaakt en hier vind je het hele verhaal
Dit nieuws sloeg in als een bom. Ik begon te huilen en ik wist niet wat mij overkwam. Het feit dat de Woodalls mij hiervoor hebben opgegeven en zo’n mooi verhaal hebben geschreven was toch wel echt een kroon op deze 18 maanden. Helaas kwam het besef toen ook, over precies een week zou ik in Nederland zijn…. De dagen erna was het vooral veel afscheid nemen.
17 mei
Deze dag was mijn allerlaatste werkdag in West Central. De hele dag door kwamen collega’s in om afscheid te nemen en om kaartjes te geven. Het voelde hierdoor ook wel echt als mijn laatste dag. Dit was een gek idee. Ik stond dan de hele dag bij mijn favoriete plekje, de koffiemachine. In de avond gingen we met wat mensen van werk uit eten.
Helaas konden er niet heel veel mee. Na het eten deden we nog een drankje in de plaatselijke pub de Sun.
18 mei
Deze vrijdag had ik mijn afscheidslunch voor mijn vriendinnen. Jammer genoeg kon weer niet iedereen maar met de mensen die er waren was het echt heel erg gezellig!
Het was alleen wel echt een heel gek idee dat dit de laatste keer zou zijn en waarschijnlijk voor een lange tijd dat ik ze misschien weer zou zien.
Dit blijft toch wel een van de moeilijkste dingen van aupair zijn denk ik. Het feit dat je daar hele mooie vriendschappen opbouwt, maar dat je toch in je achterhoofd moet hebben dat je de meeste nieuwe vrienden erna niet meer gaat zien. Misschien wel pas na een lange tijd als je eindelijk genoeg geld hebt gespaard… Gelukkig is er Whatsapp, Facebook, chat en niet te vergeten Skype.
Die middag ging ik op vakantie, de Woodalls namen mij mee op een afscheidsweekendje weg!
We gingen naar Silverlake in Dorset. Hier heeft een van Vickis vriendinnen een huisje op een super deluxe vakantie park. Toen we aankwamen was het al heel laat dus die avond hebben we dan ook niet veel gedaan.
19 mei
De volgende dag gingen we naar een plekje waar ik al heel lang graag heen wou. Ik had het ooit op de Instagram van een vriendin gezien en sindsdien was ik nieuwsgierig. Het gaat om Durdle Door. Dit is een boog in het water op een super mooi strand aan de Jurasic coast. De boog is gevormd door de vele grondlagen die naar boven zijn gekomen in combinatie met het zeewater.
Hierna gingen we naar het natuurwonder een paar meter verderop Lulworth Cove. Deze perfecte ronde bai heeft ook een ingewikkeld geologies ontstaan. Hier hebben we op het strand steentjes in het water gegooid en daarna was het tijd om te lunchen in een pub. Hier stond de tv aan met natuurlijk The Royal wedding! Waar we deze hilarische foto maakten.
Helaas had de pub een foutje gemaakt en was het op de tv met twee uur vertraging. Toen Meghan eindelijk de kerk binnenkwam lopen ging de tv plots uit. We misten het belangrijkste moment. Uiteindelijk hebben Vicki en ik het ’s avonds terug gekeken.
Na de lunch was het tijd om naar een zandstrand te gaan. Hier hebben we eerst Alex ingegraven en toen was ik het volgende slachtoffer. Hierna zag George een midget golf plek, midget golf is iets wat George vaak heeft gedaan sinds hij ziek is geworden maar nog nooit met mij dus dit moesten we doen! Na een potje waar ik 3e ben geworden en George de winnaar van de laatste plek (hahaha) gingen we terug naar het huisje.
20 mei
Op het vakantie parkje was zo veel te doen dat we de laatste dag bijna de hele dag daar zijn gebleven. Er was een groot meer waar we gevaren hebben met een kano en een paddle board. Dit werd de activiteit voor de ochtend. Het was mijn eerste keer op een paddle board en eerst ging het super goed! Totdat ik een bocht wou maken…..
Hierna was het tijd om af te koelen in het buitenzwembad. George viel daar in slaap dus hier zijn we heel lang geweest, maar dat was niet erg het was zulk lekker weer!
Toen werkte we ons in het zweet op de tennisbaan. Ik kan niet zo goed tennissen dus Alex gaf mij hier een spoedcursus.
Woody had gezien dat je in de buurt op een nep skischans kon skiën, snowboarden en tubing. Bij Tubing word je in een donut band de berg afgeduwd. Dit is niet zo ingewikkeld als skiën (meer op mijn niveau) dus dat gingen we doen!
Op en gegeven moment gingen Alex en ik samen, we hielden elkaars band vast. Dit ging super snel en het was dan ook heel gaaf!
Na het tubing was het tijd om terug naar Redhill te rijden. Daar aangekomen sprong ik snel in de douch en hierna had ik nog met een paar vrienden wat drankjes in de pub.
21 mei
De dag van de terugreis naar Nederland…. In de ochtend maakte ik voor de laatste keer de jongens klaar voor school. Op het schoolplein was het heel gek om afscheid te nemen. Ik probeerde mij groot te houden maar toch kon ik mijn tranen niet helemaal inhouden. Het was zo’n gek idee dat ik ze hierna niet meer elke dag zou zien.
Toen we (Vicki, Woody en ik) terug thuis waren was het tijd om in te pakken. Ik was in de dagen ervoor wel een beetje begonnen maar nu was het tijd voor het echte werk. Gelukkig paste alles erin en na een snelle schoonmaak ronde moest ik afscheid nemen van Vicki en Woody. Ze hadden een afspraak in het ziekenhuis voor de controle van George zijn rug. Hierdoor zou ik dus eerst nog eventjes alleen thuis zijn voordat de taxi mij kwam ophalen.
Om het huis alleen te verlaten was toch wel heel gek. Ik moest de sleutels door de brievenbus gooien en toen ik dit deed voelde het wel echt als een definitief einde wat ergens een heel goed gevoel was. Ik was ook wel echt klaar om te vertrekken en om alles achter mij te laten. Aan de andere kant was het heel verdrietig omdat ik echt wel een heel leven en goede vrienden in Engeland heb gemaakt.
Na een korte taxi rit kwam ik aan bij Gatwick airport daar nam ik het vliegtuig naar Schiphol en toen was ik thuis.
Thuis als in mijn eerste thuis, Engeland zou altijd wel mijn tweede thuis zijn. Ik weet zeker dat ik de Woodalls en mijn andere vrienden ga opzoeken.
Mijn Engeland avontuur is nu over, maar dit betekend niet dat ik hier niks meer ga posten. Binnenkort begin ik aan een ander avontuur. Ik ga met een vriendin backpacken in Amerika en Canada dus blijf vooral deze website checken voor nieuwe blogs!
Lots of Love,
Evelien
Boerderij, Pasen vieren & meer!
Hee allemaal,
Bijdeze weer wat random avonturen bij elkaar. Hopelijk vinden jullie het leuk (:
Op 17 maart begon ik vroeg in de ochtend aan mijn reis naar Judith. Wij zijn al bevriend sinds de eerste klas van de middelbare school. Judith is op dit moment vrijwilligerswerk aan het doen op een boerderij in de buurt van Milton Keynes. Ik besloot om haar daar op te zoeken.
Toen de trein na 2 uurtjes aankwam in het plaatsje gingen we eerst eventjes shoppen. Milton Keynes is een plaatsje dat later gebouwd is. Het voelt niet als een Engelse plaats, het is meer Europeser en moderner, met heel veel rotondes.
Na het winkelcentrum, waar ze een bellenblazende kikker hadden die het helaas niet zo goed deed, het zag er wel grappig uit, gingen we naar het park.
Toen het te koud werd, bracht een van de vier zonen van Judiths host familie ons naar de boerderij. Dit was nog ongeveer 15 minuutjes met de auto.
Judith had mij van te voren al gewaarschuwd dat het druk zou zijn, want het was de verjaardag van de oudste zoon, en ze hadden een surprise party georganiseerd waar ik nu ook een deel van uit maakte, hahah ik kende niemand behalve Judith.
Maar goed na een snel voorstel rondje werden we aan het werk gezet. We moesten appels gaan schillen voor de fruit salade.
Hierna gingen we de lammetjes die niet bij de moeder konden blijven de fles geven.
Toen begon het wachten op de jarige. Hij was niet heel verbaasd want hij had het toch al wel een soort van aanzien komen want er waren wel duidelijk meer auto enz voor het huis. De rest van de avond heb ik vooral met Judith tot aan diep in de nacht gepraat en ook een tijdje met de oma.
De volgende dag was het paniek, want die avond had het gesneeuwd!
Ik moest om 12 uur beginnen met werken en zodra de eerste sneeuw vlokken vallen in Engeland werken de treinen niet meer. Dus ik besloot maar extra vroeg een trein te nemen. Dit bleek een goede keuze, want uiteindelijk zat ik in de enige trein van die ochtend die naar London ging!
Na een vermoeiende reis, met een mini kater was werk een beetje naar maar gelukkig zijn zondagen nooit zo druk (:
Die avond erna was Ă–zge, de eerste aupair van mijn gast gezin op bezoek en speelde we met zijn alle een potje Uno. Deze foto vond ik toch wel te leuk om niet te delen. Kijk hoe lief George zijn had op mijn been ligt
24 maart
Omdat ik nog niet helemaal zeker was over welke studie ik wou doen ging ik op 24 maart eventjes naar huis om op 25 maart een meeloop dag Media, Informatie en Communicatie te volgen. Deze meeloopdag was leuk! Heel leuk maar ook wel gek, ineens weer op een school lessen volgen. Dit heb ik twee jaar lang niet gedaan(!) Ook kwam het besef dat vele van de andere studenten jonger zijn dan ik, maar dit komt wel goed denk ik. Verder heb ik in de drie dagen dat ik thuis was ook veel familie en vrienden weer eventjes kunnen zien. Toen ik op weg naar huis was zag ik dit in het vliegtuig magazine:
1 April, Pasen
Vorig jaar was ik met Pasen thuis, vandaar dat ik nog niet echt wist hoe ze het in Engeland vieren. Na een kwartiertje rijden kwamen we aan bij een oud landhuis. Echt een super oud victoriaans huis. Er was net een bruiloft geweest, dus alles was nog super mooi aangekleed, en het zag er romantisch uit.
Er was daar een easter egg hunt georganiseerd voor George and The Giant Pledge.
We verzamelden allemaal in een grote kamer met een open haart, hier haalden wij een papiertje op en hier stond een hint op. Toen je bij de juiste plek aan kwam mocht je een klein chocolade eitje pakken en moest je nummer 1 afstrepen. Ook lag er een hint naar de volgende, op het einde kreeg je een groot paasei.
Het was een soort van "walk in whenever you want." Er waren allemaal kinderen van de school waar Alex en George heen gaan en het was dus een grote moeders meeting. Gelukkig kende ik er wel een paar en maakte ik maar een praatje met ze. Op een gegeven moment raakte ik net als bij de surprise party met een oma aan de praat. Haha, deze keer alleen veel langer en ik weet nu bijna alles van haar leven.
5 April
Ik had van veel mensen gehoord dat Reigate Hill zeker de moeite waard was om heen te gaan. Helaas is het net te ver weg om vanaf mijn huis er lopend heen te gaan. Femke, een van mijn vriendinnetjes hier, kwam de 5e op bezoek met de auto, dus we besloten er heen te rijden. Eerst liepen we een beetje rond in een soort van bos, hierna hadden we bij het mini restaurantje lunch. Daar merkten we op dat de meeste mensen via een andere weg liepen dus besloten we toch ook nog eventjes die kant op te lopen. Dit was een goede beslissing want toen kwamen bij het gene waar ik alle foto’s van gezien had. De koepel:
Lots of Love,
Evelien
Avonturen waar ik nog niet over verteld heb
Hee allemaal,
Ik wist niet zo goed hoe ik alle kleine reisjes/avonturen die ik heb gemaakt waar ik nog niet over geschreven heb toch zou kunnen vertellen. Vandaar dat ik het per avontuur ga vertellen. Ik hoop dat heel leuk om te lezen en overzichtelijk wordt in deze dagboek vorm.
19 juni 2017 - echt al bijna een jaar geleden wow!
Op deze dag heb ik voor het eerst in mijn leven een tenniswedstrijd bijgewoond! Niet zo maar een wedstrijd, het was de Aegon kampioenschap. Alle beste spelers uit de wereld bij elkaar in Queens club in London.
Het was een tropisch warme zomerse dag en er werd dan ook de hele tijd omgeroepen dat je moest blijven drinken en insmeren. Overal waren super netjes geklede mensen die of champagne dronken of het zomerdrankje in Engeland, Pimm’s.
Mijn host familie houdt van tennis, ze zijn vooral een grote fan van Andy Murray. Toen ze er achter kwamen dat hij aanwezig was, werd het hun missie om hem te ontmoeten en hem te vertellen over George and the giant pledge. Die dag was George eerste uitje sinds de operatie dus ze wilden hier een onvergetelijke dag van maken.
Toen we er via via waren achter gekomen waar hij ongeveer zou zijn, bleven we in de buurt wachten. Uiteindelijk kwam hij er aan en konden ze met hem op de foto en een praatje maken. Hij was echt super aardig en sympathiek. Uiteindelijk heeft hij heel veel voor George and the giant pledge gedaan. Dit was een van de grappige avonturen die ik met mijn host familie heb mogen meemaken.
25 juni
Zoals de meeste van jullie wel weten hou ik van Brighton, ik wil het dan ook met iedereen delen, hahaha. In London woonde er een Nederlands meisje die ik kende van de Travel Active au pair informatie dag. Toen we er achter kwamen dat we allebei in Engeland au pair gingen worden, hebben we veel informatie gedeeld en vaak afgesproken.
Aimee had nog nooit Brighton gezien en een van mijn vriendinnen in Redhill ook nog niet dus we gingen er heen en ik was voor een dag tour guide in Brighton! Deze dag was heel leuk (:
We zijn ook nog naar een plek geweest waar ik veel verhalen over had gehoord maar nog nooit geweest was, coffeeshop The Flour Pot. Zoals jullie nu wel weten is in Engeland een coffeeshop iets anders als in Nederland. Een Youtuber die in Brighton woont, Zoella had er vaak over verteld maar ik was er nog nooit geweest. We hebben hier koffiegedronken en het was zeker een leuke plek!
1 juli
Het weekend erna ging ik naar Aimee in London. Hier ben ik eindelijk met de Emirates Air Line geweest. Dit was een van de dingen die ik nog een keer in London wilde doen. Het is een skilift over The Thames net buiten het centrum, in de buurt van Wimbledon Stadium.
Hierna gingen we opzoek naar Greenwich, we snapte het alleen niet helemaal. We dachten dat het logisch zou zijn dat de metro stop North Greenwich in de buurt zou zijn. Helaas bleek die logica niet helemaal te kloppen. Na ongeveer een uurtje reizen, we waren echt goed verdwaald, waar Aimee helaas geen tijd meer voor had omdat ze moest babysitten kwam ik wel aan in Greenwich en ontmoete ik daar een andere au pair. Gelukkig is het wel een hele mooie plek in London en was het de hele reis wel waard!
10 september
Dit is Georges verjaardag, helaas waren de Woodalls in Amerika voor George zijn behandeling en konden we dus niet zijn verjaardag vieren. Vrienden hadden een straatfeest georganiseerd om toch zijn verjaardag te kunnen vieren en het geld dat ze ermee zouden ophalen zou naar het goede doel gaan. Er was bijvoorbeeld een taarten bak wedstrijd, moet je zien hoe mooi deze taart is:
14 september
Deze dag ging ik met mijn nieuwe Nederlandse vriendin, Femke, de mooie natuur in Surrey, het gebeid waar ik woon, ontdekken.
We gingen een wandeling maken bij Leith hill. Deze berg had een super schattige toren, waar vanaf je een nog mooier uitzicht had. In de verte konden we London zien!
5 november
Zoals je hier boven kon lezen ben ik een grote fan van Brighton, maar op deze dag werd ik een nog grotere fan. Ik ging met Gemma, mijn Spaanse vriendin sinds de eerste week dat in Engeland ben, naar Brighton. Ik had via via gehoord over The Band Stand en we gingen er naar op zoek, toen we er aankwamen en ik zag hoe mooi het was werd ik verliefd hahah. Maar echt, kijk maar:
Een van de verbogen pareltjes in Brighton!
5 februari
De dag dat George alle snapchat filters wou uitproberen, hoe schattig!
En de dag dat ik bij West Central voor het eerst een soort van blaadje uit mijn latte art kon maken!!
14 februari
Valentijnsdag…. Hier ben ik nooit echt een fan van geweest, maar dit jaar was het eigenlijk best een leuke dag! Ik deed een film, wijn en ijs avondje met mijn vrienden hier. En mijn vrienden uit Nederland hadden deze lieve verassing:
23 februari
Vicki, mijn host mums 40e verjaardagsfeest. Hier werd ik echt als een deel van het gezin behandeld dit was zo’n fijn gevoel. Ze had een groot feest voor vrienden en familie georganiseerd. Ook had ze een fotohokje waar de hele avond lang foto’s gemaakt werden. Mijn favoriet is toch wel deze met de hele Woodall familie:
1 maart
Sneeeeeeuw! Heel Engeland stond op zijn kop, want er lag sneeuw. Ook in Engeland sneeuwt het niet zo vaak en de Engelsen flippen hem dan helemaal.
Dit betekende dat George en Alex vrij van school waren en dat we met het hele gezin sleetje gingen rijden. Redhill heeft een mooie heuvel om hard naar beneden te gaan met de slee joehoe! Het was echt heel gezellig met zijn allen in de sneeuw.
5 maart
George zijn Hickmanlijn, de slangetjes die uit zijn lichaam kwamen voor bloedtransfusies en medicijnen, werden verwijderd!
Toen hij thuis kwam was het zo schattig, hij deed gelijk zijn t-shirt om hoog om het aan mij te laten zien dat ze weg waren (: zo blij was hij.
10 maart
Ik had op Instagram gezien dat een van mijn au pair vrienden naar The pride of the valley sculpture park was geweest. Dit zag er zo leuk uit dat ik er ook wel een keertje heen wilde gaan. Femke leek het ook wel grappig en wilde er ook heen dus we gingen er samen naar toe. Het was echt een groot park vol met allemaal verschillende beelden.
Deze waren gemaakt van allemaal verschillende materialen. Het was heel gezellig, een super mooi park met aparte beelden en hierna heb ik mijn eerste bubbelwrap ijsje ooit gehad
(:
Hopelijk vonden jullie deze andere manier van bloggen leuk, laat het maar weten!
Lots of Love,
Evelien
Blogs voor Travel Active
Hoi allemaal,
In het afgelopen jaar heb ik twee keer een blog voor Travel Active geschreven. Omdat ik niet helemaal tevreden ben met wat ik voor deze week heb geschreven dacht ik dat het wel een leuk idee was om deze twee te delen.
De meest recente gaat over waarom je een aupair zou moeten worden, wat een aupair allemaal doet en hoe het is om een deel van je gastgezin te worden.
De andere gaat over waarom aupair zijn in Engeland zo leuk is.
Een iets andere post deze week, ik hoop dat het toch wel een beetje leuk was!
Lots of Love,
Evelien
Voor het eerst alleen op vakantie
+/- 48 uur in Edinburgh!
Hee allemaal,
Al weer meer dan een maand geleden besloot ik dat het tijd was om mijn eerste soloreis te maken. Vicki en Woody hadden het er vaak over dat ik deze kans moest grijpen in de laatste maanden van mijn tussen jaar/ jaren.
Ik had van veel vrienden gehoord dat Edinburgh zeker de moeite waard is om te bezoeken dus ik dacht waarom ook niet!
Op donderdag moest ik werken tot half 4 en hierna nam ik de trein naar Gatwick. Vanaf daar vloog ik naar Edinburgh, fun fact: deze vlucht is langer dan die naar Amsterdam! Ik denk dat ik vanuit het vliegtuig raampje de London Eye gezien heb (:
Na dat we geland waren moest ik met de bus naar het centrum en toen begon de uitdaging, alleen in de nacht in een onbekende stad het hostel zoeken!
Gelukkig vond ik het redelijk snel en nadat ik was ingecheckt ging ik opzoek naar mijn kamer. Om de reis zo goedkoop mogelijk te maken sliep ik in een shared room. Dit betekende dat er op mijn kamer nog 11 andere mensen sliepen. Het waren 4 stapelbedden met 3 verdiepingen. Ik had de pech dat ik het bovenste stapelbed had, of was het juist geluk…
Nou ja goed, in de kamer raakte ik al gelijk aan de praat met wat meisjes uit Griekenland en ze vroegen of ik met hun mee wilde gaan naar een horror bustour. Ik was vet moe door werk en van de reis dus ik besloot niet mee te gaan.
De volgende ochtend had ik een free walking tour geboekt. Hier moest ik half 10 zijn. Een free walking tour is niet helemaal gratis, ze verwachten stiekem wel dat je wat geld heeft aan het einde van de tour. De tourgids was een echte typische Schot, hij had oranje haar en een baard. Ook had hij een sterk accent, in het begin was het een beetje lastig te volgen maar het wende wel snel gelukkig. Je kon merken dat hij het geweldig vond om de tour te geven. Hij vertelde overal super enthousiast over en vertelde veel uitgebreide verhalen.
Het begon met geschiedenis van Edinburgh, hierna kwamen we langs dit beeld:
Dit is het beeld van filosoof David Hume, de traditie is dat je zijn teen aan moet raken om geluk te krijgen voor bijvoorbeeld je aankomende examen. Zoals je kan zien op de foto is zijn linker voet dan ook helemaal verkleurd.
Na het beeld van David, liepen we naar een schattig binnenplaatsje
hier vertelde hij over de “trickstep”. Vroeger werd er in de trap een trede overgeslagen, dit deden ze om dieven te foppen. Doordat ze mis zouden stappen zouden ze de dief horen en zo gemakkelijk op kunnen pakken.
Via het binnenplaatsje liepen we door naar de kathedraal, hier vertelde hij een verhaal dat ik een beetje ben vergeten maar het kwam er op neer dat er een gevecht met stoelen was geweest en daarom staat er nu in de kathedraal een standbeeld van een stoel.
Wat ook bijzonder is aan de kathedraal is engel die doedelzak speelt. Kan je hem op de foto vinden?
We liepen langs het kasteel, waar ik zo meer over vertel, de trap af naar een plein. Op dit plein werden vroeger de mensen opgehangen. Er zijn daar dan ook veel pubs met gruwelijke namen:
In deze pubs hadden de mensen vaak hun laatste drankje voordat ze werden opgehangen.
Geheel toepasselijk liepen we hierna naar een van de vele begraafplaatsen. In Edinburgh worden begraafplaatsen gezien als iets moois. De inwoners brengen er dan ook veel tijd door, ze zien het meer als een park. In de zomer zou je er dan ook veel families zien picknicken en kinderen spelen.
Naast mensen is er ook een hond begraven op deze begraafplaats deze hond was van een politieagent geweest. Toen de politieagent overleed bleef de hond de rest van zijn leven in de buurt van het graf.
De Edinburgers vonden dit zo bijzonder dat ze voor hem gingen zorgen en van hem gingen houden uiteindelijk is hond naast de politieagent begaven en is er een standbeeld van Bobby, de hond geplaatst. Als eerbetoon leggen mensen stokjes op zijn graf.
Er was nog iets belangrijks aan de begraafplaats waar we waren. Namelijk dat naast de begraafplaats de school van de kinderen van JK Roling is, ze liep dan ook vaak over de begraafplaats heen en de namen op de grafstenen gaf dan ook de inspiratie voor sommige Harry Potter karakters, deze steen gaf haar de inspiratie voor de Rendall familie.
In de buurt is ook het café waar ze de boeken geschreven heeft:
Tijdens de tour raakte ik aan de praat met een meisje dat ook alleen in Edinburgh was, na de tour hebben we samen geluncht. Helaas had ze voor de middag andere plannen en hebben we elkaar daarna niet meer gezien.
Mijn plan voor die middag was om de kasteeltour te doen. Dezelfde gids deed deze tour, wat wel leuk was.
Toen ik aan kwam bij de verzamelplek stonden daar twee meisjes die er bij de vorige tour ook waren. We raakten al snel aan de praat en ik kwam er achter dat ze uit Canada kwamen. We hebben de rest van de tour samen gelopen (:
Het kasteel staat op een oude vulkaan, wat nou niet echt de beste plek is voor een kasteel maar het ziet er wel mooi uit!
Het kasteel heeft er niet altijd zo uit gezien, Queen Victoria heeft veel dingen aan het kasteel laten veranderen. Ze heeft bijvoorbeeld de kasteelmuur laten bouwen omdat dat bij een kasteel hoort.
Er zijn nog heel veel verhalen te vertellen over het kasteel maar dan word deze blog post wel heel lang.
Dus ik hou het bij een paar korte hoogtepunten, dit is het oudste gebouw:
Het is een mini kerk
In het gebouw achter mij zijn de kroonjuwelen opgeslagen.
Ook is er een speciale mini begraafplaats voor soldaat honden.
Verder was er een mooi gebouw dat helemaal in het teken stond van de overledenen van de oorlogen, dit was heel mooi en indrukwekkend om te zien. Ook was er een bijzonder voorstelling over gevangenen.
De tentoonstelling over de oorlog hebben we helaas moeten missen omdat het sluitingstijd was.
Hierna ben ik met de twee Canadese meisjes door Edinburgh gelopen. Zij hadden de Dark tour gepland voor die avond. Ik ging met ze mee, deze tour was zo goed!! Het werd gegeven door een super aardig meisje uit Amerika. Ze vertelde over het gruwelijke verleden, over de moordenaars, heksen, elfen en een jongen die dacht dat hij Drakula was.
Het verhaal dat de meeste indruk heeft gemaakt is toch wel het verhaal van William Burke en William Har. In 1828 vermoorden ze in 10 maanden tijd 16 mensen. Maar waarom deden ze dit?
In Edinburgh is er een grote universiteit die lichamen nodig had om onderzoek op te doen. Eerder kreeg de universiteit dit via de overheid maar dit gebeurde niet meer. Hierdoor besloten ze mensen geld te geven als ze midden in de nacht lichamen zouden brengen.
Het duo deed dit eerst met een lichaam die ze gevonden hadden maar ze vonden het extra geld zo fijn dat ze later het besloten nog een keer te doen en zo ging het dus 15 keer voor ze betrapt werden.
Ze hadden een geheel eigen wijzen van moorden. Eerst zouden ze de persoon dronken voeren en dan als ze sliepen duwden ze een kussen op de mond en neus en ging de ander op de longen zitten. Ze deden het vaak met mensen die niet gemist zouden worden zoals hoeren.
Een van de twee is opgehangen, zijn skelet word tot op de dag van vandaag gebruikt in de universiteit. De andere kwam er vanaf met een gevangenisstaf en het is niet bekend wat hij heeft gedaan toen hij vrij kwam.
Wat het verhaal nog een stukje gruwelijker maakt is dat er op de top van een berg, King Arthur Seat, door een paar kinderen negen kleine doodskistjes zijn gevonden. Er word gezegd dat de poppetjes die erin zitten precies lijken op de mensen die door het duo vermoord zijn. De poppetjes heb ik gezien in het nationaal museum:
Dit duo waren niet de enige twee die lijken aan de universiteit verkochten. Er waren hele groepen die naar de begraafplaatsen kwamen om graven leeg te roven. Ze konden alleen lijken verkopen die natuurlijk niet te oud waren.
Dit was natuurlijk verschrikkelijk voor de nabestaanden, wat er dus gebeurde was dat er speciale hokken kwamen waar de lijken werden bewaard totdat ze oud genoeg waren en toen pas werden ze begraven.
Na deze en meer gruwelverhalen ging ik terug naar het hostel. Hier ben ik nog met wat kamergenoten naar de bar beneden geweest en toen was het tijd om te gaan slapen…..
De volgende ochtend wou ik de berg, King Arthur’s Seat, beklimmen. Ik wist dat mijn nieuwe Canadese vriendinnen dit ook wilden doen, dus we besloten samen eerst naar de andere berg te gaan want deze was dichterbij. Op deze berg staan allemaal verschillende gebouwen, de sterrenwacht, een gevangenis en een aantal andere monumenten. Zoals een van de meest karakteristieke monument van Edinburgh:
Hierna was het tijd voor de grote klim, de tocht naar King Arthur's Seat, we dachten dat we de meest makkelijke route naar boven hadden maar helaas bleek dat niet zo te zijn. Het was super glad en stijl maar eenmaal boven hadden we geweldig uitzicht en waaide het super hard!
Op de terug weg namen we een andere weg naar beneden, toen kwamen we langs dit mooie plekje
Toen we weer beneden waren zijn we naar wat musea geweest, de bekende straat met de gekleurde huizen en naar New Town.
Dit is een wijk met alle nieuwere gebouwen en de kaarsrechte straten, ook heel leuk maar ik vond Old Town veel leuker!
Dit was mijn uitgebreide verslag over Edinburgh, hopelijk vonden jullie het wat (:
Mijn eerste keer alleen op reis gaan is dus super goed verlopen en ik raad het iedereen aan om deze sociale uitdaging aan te gaan. De walking tours zijn een echte aanrader.
Lots of Love,
Evelien
